Bekers IV is een onbegrepen kaart. Dat is ook niet zo gek, want de beeldspraak is niet heel duidelijk. Wat duidelijk is, is dat een jongeman drie bekers heeft leeggedronken en vervolgens een vierde beker afslaat. Gaat dat over ondankbaarheid? Ik denk van niet.
Het lijkt mij eerder te gaan om keuzevrijheid en bewustzijn. Je hoeft als mens toch niet alles maar tot je te nemen wat je wordt aangereikt? En zelfs dingen waar je eerder om hebt gevraagd, mag je op een gegeven moment toch weer loslaten? Ben je daarin niet vrij, als mens?
Ik zat op een terras, zoals wel vaker, want ik schrijf vaak goed op terrasjes. Er kwam lang geen bediening en ik ben dan niet te beroerd om gewoon weer weg te gaan. Maar net op het moment dat ik op mijn telefoon een leuk alternatief had gevonden, stond er een serveerster voor mijn neus. Ik ervaar vaker dat het zo werkt: als je je druk maakt en je afhankelijk opstelt, als een slachtoffer van de situatie, kan het leven heel vervelend worden, maar als je cool blijft en bereid bent om los te laten waar je eerder voor hebt gekozen – en misschien heel wat van verwachtte – kan alles wonderlijk snel op zijn pootjes terechtkomen.
Wanneer je loslaat, doe je heel veel goed: je maakt ruimte voor stroming, je richt je energie op de kern van de zaak in plaats van details, je geeft jezelf de gelegenheid om te voelen wat je echt voelt in plaats van langzaam weg te zakken in een toestand van afwachten, je handelt vanuit zelfvertrouwen en vanuit je kern, je kracht, en je sluit je aan bij het besef dat het leven overvloedig is en dat je alle recht hebt om niet te willen wat je niet bevalt. Wie loslaat, durft te vertrouwen dat het leven altijd weer met iets goeds zal komen.
Een tafeltje verderop zaten twee vrouwen. Eén van hen kon ik horen praten, de ander niet. Ik hoorde de hoorbare vrouw zeggen: ‘Ik vind het gewoon zo leuk om je te zien en hoe je hier zit. Hoe je er weer uit omhoog aan het komen bent … En doorbouwen nu, hè? Promise. Ja, promise, hè? … Ja, leuk.’
Het viel me meteen in dat ook dit gaat om loslaten. Want deze monoloog begint leuk en bemoedigend, maar op driekwart houdt de hoorbare vrouw het niet vol. Ze wil duidelijk graag positief zijn en haar vriendin aanmoedigen, maar heeft ze het vertrouwen dat het goed zal blijven gaan? Vertrouwt ze erop dat het leven altijd weer met iets goeds komt? Wanneer ze zegt: ‘En doorbouwen nu, hè?’, is haar vertrouwen duidelijk aan het wankelen, en als ze vervolgens probeert een goede afloop af te dwingen door om een belofte te vragen, is het volkomen duidelijk dat ze eigenlijk weinig vertrouwen heeft in de situatie. Haar woorden luiden ‘wat leuk om je zo te zien’, maar wat ze eigenlijk zegt is: ‘O, mijn God, ik zie het nu al helemaal verkeerd met je gaan!’
Loslaten is een kunst. En wie een vierde beker weet te weigeren, zelfs als die afkomstig is uit de hemel, heeft er een zekere meesterschap in bereikt. Dat is heel wat waard, lijkt me.
- René Argonijt is doctor in de Geschiedenis van de Internationale Betrekkingen, hoofdredacteur bij Uitgeverij Hajefa, en tarotkenner. Hij is auteur van onder andere De Complete Tarotgids.